มะขาม
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Tamarindus indica L
ชื่อวงศ์ : Leguminosae – Caesalpinioideae
ชื่อสามัญ : Tamarind, Indian date
ชื่อพื้นเมืองอื่นๆ : ขาม (ภาคใต้) ตะลูบ(ชาวบน-นครราชสีมา) ม่องโคล้ง (กะเหรี่ยง-กาญจนบุรี) อำเปียล (เขมร-สุรินทร์) หมากแกง (เงี้ยว-แม่ฮ่องสอน) ส่ามอเกล (กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอน)
ถิ่นกำเนิด : มีถิ่นกำเนิดอยู่ในทวีปแอฟริกาแถบประเทศซูดาน ต่อมามีการนำเข้ามาในประเทศแถบเขตร้อนของเอเชีย และประเทศแถบละตินอเมริกา และในปัจจุบันมีมากในเม็กซิโก
การกระจายพันธุ์ในประเทศไทย ภาคเหนือ อำเภอ หล่มเก่ จังหวัดเพชรบูรณ์ และบางจังหวัดของภาคกลาง
การกระจายพันธุ์ในประเทศอื่นๆ : ประเทศซูดาน ประเทศอินเดีย เปอร์เซีย เอเชียตะวันออก
สภาพนิเวศวิทยา : เป็นพรรณไม้กลางแจ้งที่ชอบแสงแดด เจริญเติบโตได้ดีในดินทุกสภาพ ขึ้นได้ในดินแทบทุกชนิดแม้แต่ดินลูกรัง เจริญในดินร่วน ทนแล้งได้ดี ฤดูที่เหมาะสมคือฤดูฝน
เวลาออกดอก : 1 ปี มะขามจะออกดอกและบานประมาณ 5-10 ชุด ระยะเวลาไม่เกิน 2 เดือน
การขยายพันธุ์ : มีการขยายพันธุ์ด้วยการเพาะเมล็ด หรือการตอนกิ่ง
การใช้ประโยชน์ทั่วไป : ราก – แก้ท้องร่วง สมานแผล รักษาเริม และงูสวัด
เปลือกต้น – แก้ไข้ ตัวร้อน
แก่น – กล่อมเสมหะ และโลหิต ขับโลหิต ขับเสมหะ รักษาฝีในมดลูก รักษาโรคบุรุษ เป็นยาชักมดลูกให้เข้าอู่
ฝักดิบ – ฟอกเลือด และลดความอ้วน เป็นยาระบายและลดอุณหภูมิในร่างกาย บรรเทาอาการไข้
ดอกสด – เป็นยาลดความดันโลหิตสูง
ประวัติพันธุ์ไม้(การนำเข้ามาปลูกในไทย) :
เอกสารอ้างอิง : http://www.rspg.or.th/plants_data/herbs/herbs_16_3.htm
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น